طراحی لباس یک ایده جذاب و پرطرفدار این روزهاست که در تمام شاخه‌های هنری و غیر هنری کارایی دارد. طراحی لباس‌های مورد پسند هنرپیشه‌های سینما و تئاتر، مدل‌های عکاسی و عروسی، سلبریتی‌ها در مراسم خاص مانند اسکار یا گلدن‌گلاب، لباس کودک، مهماندار، پلیس و غیره. اگر می‌خواهید یک طراح خوبی باشید، باید بدانید که پیش رویتان مسیری قرار دارد که پیمودن آن روشن و در عین حال دشوار است. این مسیر را در ۵ گام برایتان ترسیم می‌کنیم.

۵ گامی که به آنها اشاره کردیم به ترتیب زیر هستند:

۱. آماده کردن ابزارهای فنی و ذهنی اولیه (که در این مطلب به آنها می‌پردازیم)

۲. پرورش طرح و دیزاین مورد نظر در ذهن

۳. پیاده سازی ایده مورد نظر روی کاغذ با استفاده از قلم

۴. کشیدن الگو و دوختن طرح

۵. فروش کار نهایی

در اولین گام به بررسی ابزارهای مورد نیاز اولیه می‌پردازیم.

۱. درباره طرح کشیدن آموزش‌های اولیه را ببینید

فراموش نکنید که لازم نیست یک طراح حرفه‌ای باشید؛ بسیاری از طراح‌ها و دیزاینرها روش‌های درهم برهم و خاص خود را در طراحی دارند. اما آنچه نیاز دارید که به خوبی آموزش دیده باشید این است که بتوانید با طرح خود، منظور نهایی را به بیننده انتقال دهید. برای این منظور می‌توانید در کلاس‌های طراحی شرکت‌ کنید و یا از منابع آنلاین بهره بگیرید.

بیشتر بخوانید: راهنمای مقدماتی طراحی سریع

مهمترین قسمت یادگرفتن یک مهارت جدید این است که آن را انجام دهید و بسیار تمرین کنید. تمرین‌هایتان باید مداوم و روزانه باشد. مثلا روزی دست‌کم ۳۰ دقیقه را برای تمرین طراحی اختصاص دهید. در این صورت در طی مدت یک ماه مهارت خوبی به دست خواهید آورد.

۲. دوخت و دوز را یاد بگیرید

حتی اگر قرار نباشد که شما طرح نهایی را خودتان بدوزید، باز هم باید اصول اولیه دوخت لباس را بدانید. بدین‌ترتیب با دید و دانش بهتری می‌توانید ایرادهای کار را بفهمید و برای بهتر و جذاب‌تر کردن آن گام بردارید. دانستن امکاناتی که در طرح و ایده شما وجود دارد مهمترین بخش برای خلاقیت و ارائه ایده‌های نوآورانه است.

برای یادگرفتن خیاطی می‌توانید به دوره‌های مقدماتی کلاس‌های آموزشی که حتما در محل زندگی‌تان به وفور یاد می‌شود مراجعه کنید. دوره‌های فنی و حرفه‌ای هم می‌توانند در این راه به شما کمک شایانی بکنند.

مطالعه و شناخت طرح‌ها و الگو‌ها اولین قدم در یادگرفتن خیاطی است. شما باید به خوبی بدانید که یک لباس با چه ترتیبی سرهم بندی شده و به شکل نهایی خود رسیده است. طرح‌های مختلف را از فروشگاه‌ها خریداری کنید و تمرین‌های اولیه را با آنها انجام دهید.

۳. درباره دیزاین مطالعه کنید

اگر می‌خواهید ایده‌ها و طرح‌های خلاقانه و سرشار از نوآوری داشته باشید، باید تئوری دیزاین را بشناسید. اصول دیزاین در طراحی محصولات مختلف یکسان است. می‌توانید آنها را با طراحی جواهرات (تعادل، حرکت، تاکید) بشناسید و در طراحی لباس به کار ببرید. خودتان را یه یادگرفتن اصول طراحی مُد محدود نکنید. حتی می‌توانید در مورد تایپوگرافی بخوانید و ایده‌ها و آموزش‌های لازم در مورد طراحی فشن را یاد بگیرید.

۴. در مورد مُد اطلاعات کافی به دست آورید

اگر می‌خواهید یک طراح فشن باشید، باید درمورد هرچه در دنیای مد و فشن وجود دارد اطلاعات به دست آورید. شاید خودتان را یک فرد به روز و اهل مد بدانید اما شاید ندانید که آنچه شما برای پوشش و ظاهر خودتان و اطرافیانتان در این بازه زمانی انتخاب می‌کنید با معیارهای جهانی مد متفاوت باشد. اگر طرح‌های شما بر اساس چیزهایی است که امروزه بسیار بورس هستند باید بدانید که تا طرح شما تکمیل شود و به مرحله عرضه برسد دیگر از رونق افتاده و قدیمی شده! طراح‌های حرفه‌ای و موفق همیشه چند قدم جلوتر و متفاوت‌تر فکر می‌کنند.

ویدیو‌ها و عکس‌های طراح‌های خیلی حرفه‌ای و ماهر را تماشا کنید و حتی اگر می‌توانید حضوری با آنها دیدار کنید و راه و رسم کار را از آنها یاد بگیرید. بدین ترتیب خواهید دید که آنها چطور برای هر فصل و مراسم متفاوت طرح‌های جدید ارائه می‌دهند.

۵. منابع تکنولوژی مورد نیاز برای طراحی لباس را بشناسید

این روزها در مقایسه با سالیان گذشته ابزارهای بیشتری در اختیار طراحان قرار داده شده است. علاوه بر دانستن راه‌های رسم طرح و اصول دوخت و دوز، باید فوتوشاپ و ایلاستریتور را نیز به خوبی بشناسید.

سایت‌های بسیاری برای آموزش اصول مقدماتی و پیشرفته این ابزارها وجود دارند که می‌توانید از آنها بهره بگیرید.

همچنین اگر می‌خواهید از ابزارهای رایانه‌ای برای ترسیم طرح‌های خود استفاده کنید آنگاه به یک تبلت و قلمی مانند Wacom یا استایلوس اپل نیاز دارید.

بیشتر بخوانید: ابزارهای مورد نیاز برای طراحی

***

در قسمت‌های آینده به بررسی جزئی‌تر گام‌های بعدی می‌پردازیم. اگر سوال و تجربه‌ای در این زمینه دارید حتما با ما در هزارویک‌بوم در میان بگذارید.

گام دوم طراحی لباس:ایده پردازی

گام سوم طراحی لباس: کشیدن طرح لباس

گام چهارم طراحی لباس: دوختن لباس

گام پنجم طراحی لباس: فروش لباس طراحی شده

منبع لینک : ۱۰۰۱boom.com

فرق استوری برد و مود برد:

استوری برد بیشتر کار تجاری و برای طراحی فیلم بکار می رود ولی امروزه در طراحی مد نیز بکار میرود و تفاوت اصلی آن با مود برد در این است که در استوری برد فقط ا یا ۲ تصویر از طراحی لباس که دارای یک منبع الهام  هستند آورده میشود و فقط داخل مود برد می توانیم از پارچه و هر چیزی که حس یا مود را به انسان انتقال می دهد استفاده کنیم ولی امروزه به اشتباه از هر دو برد استفاده یکسان می شود پس با آگاهی که پیدا کردیم هر برد را به جای خود استفاده کنیم

گردآورنده مطلب: ویدا عابدی طامه

تفاوت runway وcatwalk :

Runway: نمایش مدی است که بصورت خصوصی و با حضور وبلاگ نویسان صاحبان فروشگاه های بزرگ و طراحان برگذار می شود و عکس های آن در سایت در سایت زیر به نمایش در می آید Mpdclick.com

Catwalk: نمایش مدی است که به صورت عام تر برگذار می شود و در صورت داشتن دعوت نامه می توان در آن حضور داشت

طرح اولیه یا sketch چیست؟

یک طرح اولیه بسیار ساده و sketch معمولا پر از ایراد و اشتباه و خطوط اضافه است که نقاش و طراح با استفاده از آن ایده هایی که به طور ناگهانی به ذهنش می رسد را رسم می کند. برای کشیدن اسکچ معمولا نقاش با استفاده از خطوط و نقطه گذاری طرح اولیه یک جسم یا پرتره یک انسان را می کشد. هدف از رسم اسکچ ها معمولا تمرکز روی نقاط و خطوط اصلی پرتره است و به جزییات زیاد دقت نمی شود. بعد از کشیدن اسکچ نقاش شروع به بازکشی طرح می کند و مراحل رسم خطوط اصلی و فرعی به همراه نقطه ها و قسمت های اصلی پرتره را ادامه می دهد تا جایی که یک طرح تقریبا کامل به دست می آورد.

اسکچ(Sketch)

اصطلاح اسکچ بر گرفته از لغات ایتالیایی به معنای نقاشی بوده و در گرایش طراحی به عمل طراحی دستی خام و سریع و ترسیم پیرامونی اشیا گفته می شود.

هدف اسکچ ارائه ی ایده ی هر چیز و یا تصویر سازی فرایند است .شایان توجه است که تمرکز اسکچ نباید بر ترسیم دقیق یک طرح یا نقاشی از یک ماهیت ساده و بی تکلف باشد. اسکچ باید از تمرین Study)) که بازنمایی جزئی از یک ترکیب نهایی است باز شناخته شود.

منابع ازThe Oxford Dictionary of Art

اسکچ بوک چیست؟

اسکچ بوک به دفتری گفته میشود همیشه همراه طراح بوده و طراح در آن پیش طرح های خود از طرحهای مختلف را زده و یا عکس های ساده  که قابل ایده گرفتن هستن یا حتی یک قسمت از پارچه را میچسباند و یا طرح اسکچ یک مدل را میزند و توضیحات لازم را نیز در آن نوشته تا بعد از آن استفاده کند.

که معمولا به دفتر طراح های اولیه یک طرح لباس گفته میشود.

اسکچ بوک در میان تمامی رشته های هنری بیشترین استفاده را در میان طراحان لباس دارد.

رم باستان سده اول قبل از ميلاد تا پنجم ميلادي

توگا پارچه اي پشمين بود به شکل مستطيل، به پهناي ۲۲۵ سانتيمتر و درازي ۵۴۰ سانتيمتر، که دور بدن پيچيده مي شد. (همان، ص ۴۷)

بيزانس سده چهارم ميلادي تا قرون ميانه

در اين دوران به دليل نفوذ مسيحيت، بدن کاملا پوشيده مي شد و مرد و زن پيراهن هاي بلند و راسته با آستينهايي بلند از ابريشم يا کتان مي پوشيدند. (همان، ص ۶۲)
زنان روي پياهن خود شال بلندي چون پالا، يا استولاي رومي بر دوش مي افکندند، و گاه نيز آن را بر سر مي انداختند. (همان، ص ۶۴)

ايتاليا قرون ميانه

در ابتدا پوشاک اصلي بلياد بود، تونيکي آستين بلند که نوع زنانه آن تا روي پا و مردانه ي آن تا بالاي زانو مي رسيد. روي آن پوشش ديگري مي آمد به نام پاليوم به شکل ردا که از روي شانه ها به جلو آمده با قلاب يا سنجاق سينه بزرگ بسته مي شد. (همان، ص ۶۶)
پوشش سر زنان در قرون ميانه پارچه اي بود به شکل مستطيل يا نيم دايره که روي سر مي انداختند و تا شانه ها و يا پايين تر از آن را مي پوشاند. اين، در واقع نوعي پالاي رمي بود به نام (کورشف) يا ويمپل اغلب زنان ثروتمند تاج خود را روي ويمپل، بر سر مي گذاشتند. (همان، ص ۶۸)
کلاه هاي به شکل عمامه، برگرفته از دوران بيزانس، مورد استفاده خانمها ونيزي بود. (همان، ص ۶۹)

ايتاليا در دوران رنسانس

تأثير رنسانس بر لباس مردان بيش از زنان بود. در اوايل دوران، پوشاک زنان بيشتر تحت تأثير انديشه هاي مذهبي يا سنتي بود. به دليل گسترش صنعت چاپ در نيمه سده پانزدهم، مدارک معتبري به دست آمده که مي تواند راهنماي شناخت دقيق پوشاک آن دوران باشد (همان، ص ۹۹)
مردان از جوراب شلواري تنگ و چسبان، که از کمر تا پنجه ي پا را در خود مي گرفت. استفاده مي کردند. (همان، ص ۱۰۰)

انگلستان قرون ميانه

در اوايل اين دوران مردان و زنان انگليسي همچنان سه لباس اصلي، استولا، يا لباس زير، بلياد يا لباس رو، و پالا يا شنل، که همگي همان پوشاک اصلي يوناني – رومي بود، مي پوشيدند. (همان، ص ۹۱)
مردان باشلق ساده اي بر سر مي گذاشتند، در حالي که زنان موي خود را زير روسري، يا هدريل از جنس پارچه کتان پنهان مي ساختند. اين روسري ، دايره، مربع يا مستطيل بوده و مانند روسري چانه پوش ايرانيان و رميها، ضمن پوشاندن سر، به دور گردن پيچيده مي شد. تاج را، در صورت استفاده، روي اين روسري قرار مي دادند.
در حدود سال ۱۲۰۰، زنان موي خود را در بالاي سر جمع مي کردند. آنها از چانه بند و ويمپل که هر دو از کتان لطيف تهيه شده بود، استفاده مي کردند. (همان ص ۸۷)

انگلستان در دوران رنسانس

در زمان شکسپير زن حق نداشت که روي صحنه بيايد، نقش زنان را پسران بازي مي کردند و گاهي تماشاگر عهد اليزابت پسري را در صحنه مي ديد که در نقش زني بازي مي کند که با جامه پسر يا مردي در آمده است. (ويل دورانت، تاريخ تمدن – ج ۷، ص ۹۵)
جامه هاي بلند زنان، که از پارچه هاي لطيف ساخته شده داراي طرح پيچيده اي بودند، ساق پاها را مي پوشاندند، پوشيدن جورابهاي ابريشمي به وسيله ملکه (اليزابت) مرسوم شد و زنها دامنها را روي زمين مي کشيدند. (ويل دورانت، تاريخ تمدن؛ ج ۷- آغاز عصر خرد – ص ۶۷) زنان تا سال ۱۵۵۰ پوشش عجيبي براي سرشان به کار مي بردند، که مانند شيرواني شيب دار بود و تمام مو را مي پوشاند، گيبل هود، يا کنل و يا پدي منتال نام داشت. شنلهاي زنانه بلندي که جلو آن باز بود، و نيز رداهاي بزرگ و گشاد با آستينهاي پف دار، عرضه گرديد. (همان، ۱۵۷)
چنانچه گويندماسک مخمل سياه ويژه ي زناني بود که داراي مرتبه ي اجتماعي برتري بودند و به هنگام پياده روي يا سواري به کار مي رفت. (همان، ۱۷۴)

انگلستان قرن ۱۷

دامنها بلند و پف دار بودند. آستينها تا آرنج، و يا مچ دست بود. (همان، ۱۹۲)
در اين دوران نوعي لباس سوارکاري عرضه گرديد که شامل يک کت بلند که سراسر جلو آن دکمه داشت، دامني گشاد و بلند يک نيم تنه يا دابلت که زير کت پوشيده مي شد. (همان، ص ۲۳۱)

نجبا ، قرن ۱۶ و ۱۷

انگليس قرن ۱۹

زنان انگليسي محافظه کار براي اينکه اندامشان از زير پيراهن نمايان نشود، چندين زير دامني از پارچه کتان و ململ با حاشيه هاي توردوزي مي پوشيدند. روي پيراهنهاي يقه باز خود، يقه اي متشکل از چندين رديف تور چين دار يا بتسي يادگار ملکه اليزابت مي پوشيدند. (همان، ص ۳۰۹)
قد دامن ويژه ي روز يا شب تا مچ پا و يا اندکي بالاتر از زمين بود از سال ۱۷۹۶ تقاضا براي پارچه ي فلانل انگليسي، به منظور تهيه شال و روسري روبه ازدياد گذاشت.
ويژگي پوشاک اين دوره، وجود بالاپوشي گشاد يا ردينگوت از پارچه ي ضخيم بود و اختصاص لباسهاي متفاوت براي موفقيتهاي متفاوت بود.
هنگام بازي گلف، بلوز کوتاه، دامن و شنل گلف، و يا کت نور فولک مي پوشيدند. (همان، ص ۳۷۲)

.

طراحان لباس از راههای متنوع و متفاوتی می‌توانند کار کنند، برای مثال آنها می‌توانند به شکل تمام وقت در خانهٔ طراحان که متعلق به صاحبان طرح هاست برای یک مد خاص و یا به صورت انفرادی یا به عنوان بخشی از یک گروه کار کنند.[۱] طراحان مستقل روی طرح‌های خودشان کار می‌کنند و پس از اتمام کار، طرح‌های خود را به خانه‌های مد یا به طور مستقیم به مغازه‌ها و تولیدی‌های لباس می‌فروشند و لباس‌ها برچسب خریدار طرح را می‌خورند. برخی از طراحان برچسب‌های خودشان را می‌سازند که تحت آن طرح هایشان با نام خودشان در بازار عرضه می‌شوند.[۲]

بعضی از طراحان نیز خود کارفرما هستند و برای مشتریان منحصربه فرد و خاصی طراحی می‌کنند. بعضی دیگر از طراحان در بخش مد برتر (به انگلیسی: High Fashion) فعالیت می‌کنند و کارهای خود را برای فروشگاههای تخصصی و یا فروشگاه‌های حوزهٔ مد برتر می‌فرستند، این طراحان که به دنبال بنا نهادن گرایش‌های مد هستند لباس‌های مبتکرانه و بدیع خلق می‌کنند. با این حال اکثر طراحان مد ایده‌های نوآورانهٔ خود را برای بازار انبوه لباس‌های زنانه، مردانه و کودکانه به کار می‌برند و در استخدام تولیدکنندگان پوشاک هستند.

از بزرگترین مارک‌های طراحانی که نام تجاری خودشان را دارند، می‌توان به ابرکرومبی اند فیچ، جاستیس و جوسی اشاره کرد که به احتمال زیاد توسط گروهی از طراحان منحصر به فرد طراحی می‌شوند که تحت کارگردانی یک مدیر طراحی کار می‌کنند.

طراحی پوشاک

طراحان لباس علاوه براینکه به شکل‌های متفاوتی کار می‌کنند، به طرق متفاوتی نیز طراحی می‌کنند. بعضی ایدهٔ اولیهٔ طرح خود را روی کاغذ پیاده می‌کنند در حالیکه بعضی دیگر با آویزان کردن پارچه بر روی فرم ابتدایی لباس، طرحی را که می‌خواهند تصور می‌کنند و برخی نیز به کمک نرم‌افزارهای کامپیوتری طرح لباس مورد نظرشان را ترسیم می‌کنند. زمانی که طراح به طور کامل از تناسب و هماهنگی پارچه‌ها راضی باشد با یک طراح الگو حرفه‌ای مشورت می‌کند تا طرح اولیه را روی کاغذ یا از طریق نرم‌افزارهای کامپیوتری کامل کند. کار طراح الگو بسیار دقیق و پر زحمت است، تناسب پوشاک کامل شده در واقع به دقت آنها بستگی دارد، آنها پس از اطمینان از ابعاد اولیه یک نمونه از لباس می‌سازند تا روی تن یک مدل واقعی تست شود و از درست بودن اندازه و ابعاد آن در عمل هم مطمئن شوند.

میریام چالک (به انگلیسی: Myriam Chalek)، مالک و موسس خانهٔ تجارت خلاقانه (به انگلیسی: Creative Business House) می‌گوید بسیاری از طراحان مد تنها یک مفهوم از مدی که می‌خواهند ایجاد کنند دارند، درطول ساخت و ساز و پیاده سازی روی کاغذ تکنیک‌ها و ساختارهای لازم نه در ذهن هستند نه در مفهوم بصری و نه در روند طرح زدن روی کاغذ. بنابراین طراح مد نیاز به مشورت با طراح الگو و نمونه ساز دارد تا دریابد که آیا طرحی که روی کاغذ کشیده را می‌توان عملی کرد و به زندگی واقعی آورد یا نه.

چارلز فردریک ورث اولین طراح لباس

در قرن نوزدهم میلادی چارلز فردریک ورث (به انگلیسی: Charles Frederick Worth) با دوختن برچسب نام خود به لباس‌هایی که طراحی می‌کرد زمینه ساز شروع طراحی مد به طور کلی شد. درست پیش از آنکه بزازها مزون‌های لباس (خانه‌های مد) خود را در پاریس برپا کنند و انبوه خیاط‌های شناخته نشده دست به خلاقیت بزنند و مدهای عالی که در دادگاههای سلطنتی پوشیده می‌شدند برچیده شوند. موفقیت ورث به طوری بود که او به جای اینکه مانند خیاط‌های دیگر که در گذشته تنها از دستور مشتری پیروی می‌کردند رفتار کند، می‌توانست به مشتریانش دیکته کند چه بپوشند. واژهٔ ‘طراح مد’ (به فرانسوی: Couturier) در حقیقت اولین بار برای توصیف او ساخته شد. در حالیکه مقولهٔ پوشاک در هر دورهٔ زمانی توسط دانشگاهیان مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است، تنها خلق پوشاک از سال ۱۸۵۸ به بعد را می‌توان به طور موثر طراحی لباس در نظر گرفت.

در همان دوره بود که بسیاری از مزون‌های لباس (خانه‌های مد) شروع به استخدام هنرمندان و نقاش‌ها کردند تا طرح لباس‌ها را بکشند. تصاویر نقاشی شده به مشتری‌ها نشان داده می‌شدند که بسیار ارزان تر از نمونه واقعی لباس تولید شده در کارگاه بودند، در صورتی که مشتری‌ها یکی از طراحی‌های آنان را می‌پسندیدند آن لباس را سفارش می‌دادند و خانهٔ مد از این طریق صاحب درآمد می‌شد. به این ترتیب، سنت طراحی لباس به جای ارائهٔ لباس‌های تکمیل شده به عنوان یک کار اقتصادی شروع شد.

یک طراح مشهور جامائیکایی به نام شانون مگی (به انگلیسی: Shannon McGHIE) می‌گوید:’طراحی مد عشق و شوری است برخاسته از قلب هنرمند. ‘

انواع مد

توسط تولیدکنندگان لباس ساخته می‌شوند در سه دستهٔ اصلی قرار می‌گیرند، اگرچه این ممکن است به شاخه‌های فرعی دقیق تری نیز تقسیم شود:

دوخت سفارشی یا تولید انحصاری (طراحی و خیاطی بانوان)

مد پوشاک تا سال ۱۹۵۰، عمدتاً طراحی و ساخت لباس به شکل دوخت سفارشی (روش فرانسوی) و بر اساس اندازه‌هایی بود که مشتری سفارش می‌داد، هر لباس برای یک مشتری خاص طراحی و دوخته می‌شد و برای مشتری‌ها به شکل انحصاری سفارش دوخت گرفته می‌شد، به طور معمول در آن دوره از پارچه‌های گران قیمت و با کیفیت بالا استفاده می‌شد و با دقت بسیار بالا به جزئیات و اتمام کار لباس دوخته می‌شد. درنتیجه این کار فرایندی بسیار وقت گیر بود، ظاهر و تناسب لباس به نسبت هزینهٔ مواد و زمان لازم برای دوخت در اولویت قرار داشتند.

پوشاک آماده یا تولید ماشینی

لباس‌های ماشینی مرز بین دوخت سفارشی و تولید انبوه هستند، این لباس‌ها برای مشتری‌های مخصوص دوخته نشده‌اند اما دقت زیادی در انتخاب و برش پارچه صورت گرفته است و به منظور تضمین انحصار، این لباس‌ها در مقادیر محدود دوخته شده‌اند. در نتیجه به نسبت گران قیمت هستند.[۵][۶] مجموعه‌های لباس‌های ماشینی معمولاً در هر فصل طی دوره‌ای که به نام هفتهٔ مد(به انگلیسی: Fashion Week) شناخته می‌شود توسط خانه‌های مد به عرضهٔ نمایش گذاشته می‌شوند. این پدیده دوبار در سال در سرتاسر شهرها اتفاق می‌افتد. انواع لباس‌هایی که در فصل‌های مد ارائه می‌شوند شامل پوشاک بهار/تابستان، پاییز/زمستان و همچنین لباس‌های راحتی، لباس شنا و لباس عروس هستند.

عمده فروشی یا تولید انبوه

در حال حاضر صنعت مد بیش از هر چیز متکی بر فروش بازار انبوه است. تولید انبوه طالب بیشتری دارد و نیاز طیف گسترده‌ای از مشتریان را برآورده می‌کند. مشاهیر دنیای مد برای هر فصل مد روندهایی را تعیین می‌کنند که بر اساس آن لباس‌های ماشینی تولید می‌شود. آنها اغلب تمام طول یک فصل را صبر می‌کنند تا مطمئن شوند آیا سبک مطرح شده می‌تواند بازار را به دست بگیرد یانه، سپس برای تولید آن ابتکار عمل را به دست می‌گیرند و به منظور صرفه جویی در هزینه و زمان از پارچه‌های ارزان تر و تکنیک‌های ساده تر برای تولید استفاده می‌کنند که به راحتی می‌تواند توسط یک دستگاه انجام شود. در نتیجه محصول نهایی می‌تواند خیلی ارزان تر فروخته شود. یک نوع طراحی وجود دارد که سبک کوچ (به انگلیسی: Kutch) نامیده می‌شود و منشاء آن به واژهٔ آلمانی“kitsching” برمی گردد که معنی آن زشت یا به لحاظ زیبایی شناسی ناخوشایند است. کوچ همچنین اشاره به نوع پوشش یا نمایش لباس‌هایی دارد که به اصلاح از مد افتاده‌اند، اغلب شلوارهای فاق بلند مربوط به دههٔ ۸۰ میلادی نماد مد کوچ (به آلمانی: Kitsch) در نظر گرفته می‌شوند.

طراح لباس: به هنرمندانی در عرصه پوشاک که با طرح‌های ابداعی‌شان تاثیر به‌سزایی در صنعت مد در یک دوره خاص زمانی بگذارند، «طراح لباس» گفته می‌شود.

طراحی لباس:  حوزه ای است که در چند دهه اخیر پیشرفت زیادی داشته است. در دوره های پیشین افراد به ایجاد نوآوری در لباس های خود اهمیتی نمی دادند. حتی علاقه مندان به این کار هم تصور نمی کردند که می توان آن را به صورت حرفه ای انجام داد. از این رو قدمت حوزه های طراحی داخلی و طراحی لباس به عنوان حرفه های رسمی چندان طولانی نیست.

تاریخچه رسمی طراحی لباس به ابتدای قرن نوزدهم زمانی که طراحان به طراحی لباس برای مجالس اشرافی می پرداختند بر می گردد. در آغاز تنها ثروتمندان از عهده هزینه این طراحان بر می آمدند. چارلز فردریک ورس، اولین مزون لباس را در پاریس برگزار کرد و مردم را تحت تاثیر طرح های خود قرار داد. از آن پس مزون لباس او مزون ورس نامیده  می شد. پائول پوارت، طراح دیگری بود که باعث به وجود آمدن تغییراتی در شیوه های طراحی لباس در پاریس شد. او شیوه های کلاسیک را با شیوه های جدید در هم آمیخت و لباس هایی با طرح های جدید عرضه کرد. از این رو در اوایل قرن نوزدهم، پاریس به مرکز طراحی لباس تبدیل شد و کشورهای دیگری چون بریتانیا به طراحان پاریسی وابسته بودند. درطول قرن بیستم طراحان آمریکایی به کار طراحی لباس روی آوردند. کلوین کلین و رالف لارن از این جمله اند. طراحان آمریکایی عمدتا به طراحی لباس برای نسل جوان می پرداختند. این طراحان به طراحی لباس های ورزشی نیز روی آوردند. در حال حاضر طراحی لباس به دو روش انجام می شود. روش اول روش هات کوتر  (Haute Couture)  نام دارد. در این روش طراحی لباس بنابر تقاصای شخص مشتری و اتفاق نظر در مورد الگوی لباس انجام می شود. از طرف دیگر در روش دوم از لباس های از پیش تهیه شده ای که برای عموم مردم تولید می شوند، استفاده می شود. در این حالت شخص از میان طرح های مختلف لباسی را که با شخصیت خود متناسب می یابد، انتخاب می کند. قیمت لباس هایی که به هریک از این دو روش تهیه می شوند، متناسب با خریداران این برند ها متغیر است. تا سال ۱۹۵۰ طراحی لباس به روش هات کوتر  (Haute Couture)  انجام می شد. در آن زمان طراحان لباس برای هر شخص به طور اختصاصی به طراحی لباس می پرداختند. پارچه هایی که برای این منظور به کار گرفته می شد، گران قیمت تر از پارچه های معمول بودند و با دقت فراوان دوخته می شدند.

در حال حاضر  همه رسانه ها علاقه مندند که این روش همچنان ادامه یابد. لباس های از پیش تهیه شده برای عموم مردم تولید می شوند، با این وجود به تعداد کمتری تولید می شوند وعمدتا در هفته های مد به بازار عرضه می شوند. ایالت ها و شهرهای مختلف قاره های مختلف، قطب های طراحی لباس هستند و مدهای امروزی از همین شهر ها و ایالت ها پدیدار می شوند. به عنوان مثال، در آمریکا، شهر نیویورک قطب طراحی لباس است. از دیگر مناطقی در آمریکا که طراحان لباس مشهوری دارد می توان شهرهای لس آنجلس، سانفرانسیسکو و میامی را نام برد. لندن، قطب طراحی لباس در بریتانیا است. اگرچه صنعت طراحی لباس لندن سرعت بالایی نداشته است، اما در حال حاضر با ترکیب طرح های سنتی و روش های جدید به ایده های غیرمتداول و نو روی آورده است. طراحی لباس در فرانسه بیشترین قدمت را دارد. آنها با افزودن تزئینات جذاب به لباس ها به ارزش آن ها می افزایند. مراکز طراحی لباس در ایتالیا عبارتند از میلان و فلورانس. اگر به دنبال لباس هایی با پارچه های گرانبها هستید بهترین انتخاب برای شما شهر توکیو در ژاپن است. در حال حاضر طراحان لباس در طرح های خود از مواد اولیه متنوعی استفاده می کنند. لباس های زنانه و مردانه بسیار متنوعی از انواع پارچه ها موجود است. در این طرح ها قیطان دوزی، رشته دوزی و منجوق دوزی نیز یافت می شود. به طور کلی در حال حاضرهر طرحی به هر میزانی و از هر جنس پارچه ای را در بازار می توان یافت. این امرنشان می دهد که چگونه با رواج طراحی لباس در میان عموم مردم،  دسترسی همگان به آن آسان شده است.

اصول استفاده از رنگ ها در طراحی لباس

چشم نوازتر شوید:

انتخاب رنگ های مناسب برای لباس چیزی فراتر از سلیقه شخصی است. ممکن است متخصص طراحی لباس، ترکیب نارنجی و فیروزه ای را برای لباس بپسندد ولی پسند دیگران احتمالا چیزی دیگر است. چون متخصص طراحی لباس با آشنایی از رنگ ها، رنگ هایی را کنار هم می چیند که با هم هماهنگ باشند. هماهنگی در رنگ لباس هایی که انتخاب می کنید مانند هماهنگی در نت های موسیقی است. همان طور که هماهنگی در نت های موسیقی می تواند آهنگی گوش نواز بیافریند، هماهنگی در رنگ بندی لباس می تواند شما را چشم نوازتر نشان دهد. 

از دایره رنگ کمک بگیرید:

دایره رنگ، دایره مشهوری است که رنگ ها در آن با اصول ویژه ای چیده شده اند. اگر شما اصول استفاده از این دایره رنگ را در طراحی لباس یاد بگیرید می توانید لباس هایتان را با استفاده از الگوهایی که این دایره رنگ در اختیارتان قرار می دهد، ست کنید و جذاب تر به نظر بیایید. رنگ های مشابه: در جهت عقربه های ساعت رنگ های مشابه در کنار هم قرار می گیرند. برای مثال، قرمز و نارنجی و یا زرد و سبز روشن و یا سبز سیر و یشمی، شما می توانید این ترکیبات را برای لباس هایتان انتخاب کنید و بسیار برازنده تر به نظر بیایید.

رنگ های متضاد:

میان هر رنگ و رنگ متضاد آن سه رنگ فاصله است. برای مثال، قرمز و سبز سیر یا نارنجی و یشمی، یا سبز روشن و بنفش. رنگ های متضاد شما را پررنگ تر به نظر می رسانند و قدرت رنگ های لباس هایتان را بیشتر نشان می دهد. می توانید رنگ روسری و مانتو و یا بلوز و دامن تان را متضاد انتخاب کنید. رنگ های مکمل: چنین رنگ هایی در دایره رنگ درست در مقابل هم قرار می گیرند مانند قرمز و سبز، نارنجی و آبی و یا زرد و بنفش روشن یا سبز روشن و بنفش سیر.

رنگ های گرم و سرد روشن یا تیره: بسیار عالی است که شما از ترکیب رنگ ها در طراحی لباس تان استفاده کنید. انتخاب رنگ های گرم و یا سرد، زنده یا کدر و مرده و یا روشن و یا تیره می تواند چهره شما را در لباس تان بسیار متفاوت جلوه دهد،

رنگ های گرم و سرد : قرمز، نارنجی، زرد، صورتی، قهوه ای را رنگ های گرم می دانند. این رنگ ها در لباس توجه برانگیزند. رنگ گرم خودنما است و احساسات را برمی انگیزد. ترکیب رنگ های گرم در کنار هم در سر تا پای شما، شما را جسور و غنی و زنده جلوه می دهد. پوشیدن این رنگ ها را به دختر خانم های جوان در مهمانی های دخترانه پیشنهاد می کنیم. برعکس طیف سبز تا بنفش که شامل آبی و سایه خاکستری است، رنگ های سردند. مجموعه ای از رنگ های سرد احساس منفی را منتقل می کند ولی همیشه هم این طور نیست. مجموعه ای از رنگ های سبز و آبی گاه احساس پاکیزگی را تداعی می کند.

رنگ های زنده و مرده : اگر شما گروهی از رنگ های زنده را چه گرم و چه سرد در کنار هم به کار ببرید، مانند این است که عده ای آدم جدی در محفلی همه با هم و درباره مطلب واحدی جر و بحث می کنند. کاربرد این رنگ ها در لباس بچه ها سلامت و شادابی آنها را نشان می دهد. رنگ های مرده را حتما در کنار یک رنگ زنده به کار ببرید تا تاثیر مطمئن تری بگذارند.

رنگ های روشن و رنگ های تیره: رنگ های ملایم در طراحی لباس خانم ها، شخصیت ملایم تری را نشان می دهند. برعکس رنگ های روشن، رنگ های تیره مانند قرمز تیره، ارغوانی تیره، سبز تیره، آبی تیره، احساسی از بزرگی و قدرت را منتقل می کند که مناسب پوشاک مردانه و لباس های رسمی است.  

 ● استفاده از رنگ ها در طراحی لباس خیلی ها چون رنگ ویژه ای را دوست دارند بیشتر لباس ها یشان را در آن مایه انتخاب می کنند ولی بد نیست اثر هر یک از رنگ ها را بشناسید، شاید نظرتان این بار که به خرید رفتید درباره رنگ لباس هایی که می خرید تغییر کرد.

قرمز: قرمز رنگ پر شور و نشاطی است. رنگ قلب و زبانه های آتش. قرمز نگاه را به طرف خود می کشاند. استفاده از رنگ قرمز برای پیراهن و رنگ سفید برای دامن شما را با نشاط تر و زنده تر جلوه می دهد. قرمز رنگ جوانی است و نوجوانان و جوانان می توانند لباس ها و حتی کفش و کیف خود را در این مایه برگزینند. ز

رد: زرد رنگ اخطار است ولی نشانه توجه و شادمانی نیز هست. رنگ آفتاب و گل نرگس. فراموش نکنید اگر لباس هایی به رنگ زرد و خیلی درخشنده انتخاب می کنید، موجب خستگی چشم می شود. رنگ های لیمویی بهتر از رنگ زرد برای لباس جلوه دارند. اگر شما روسری زرد را انتخاب کرده اید، می توانید آن را با مانتویی مشکی ست کنید تا زیباتر شود.

سبز: سبز رنگ آرامش و درختان است. سبز بهار و طراوت را در ذهن تداعی می کند. شما می توانید گردنبندهای سبز را با کیف و یا کفش در این مایه ست کنید و بدرخشید. آبی: آبی رنگ آسمان و دریاست. لباس های آبی هم مانند لباس های سبز آرامش را القاء می کنند. اگر شما یک پیراهن یا روسری آبی روشن بپوشید، جوان و پرانرژی به نظر می آیید، به همین دلیل است که از این رنگ در طراحی لباس های ورزشی زیاد استفاده می شود. آبی سیر نشانه وقار است بنابراین گوشواره ها و گردنبندهایی از این رنگ شما را سنگین تر جلوه می دهد. آبی نشانه نظافت و پاکیزگی نیز هست، به همین دلیل است که بسیاری از دندانپزشکان و کادر بهداشتی از این رنگ در لباس هایشان استفاده می کنند.

بنفش: بنفش رنگ دلفریبی است که از دیرباز رنگ ملکه ها بوده است. بنفش ملایم در لباس های مهمانی و یا به عنوان روسری شما را رازگونه و جذاب نشان خواهد داد. 

قهوه ای: قهوه ای رنگ رسمی به شما می رود، به ویژه اگر اشیا و لباس های چرمی را در رنگ اصلی خود که قهوه ای است برگزینید، بسیار شیک و رسمی به نظر خواهید رسید. رنگ قهوه ای برای محل کار و مکان های رسمی عالی است.

سفید: سفید سمبل پاکی و بی گناهی و صلح است. قدرت سفید را به عنوان یک رنگ کمکی دست کم نگیرید. آقایان اگر یک شلوار سفید و خانم ها اگر یک مانتو سفید در کمد لباس شان داشته باشند می توانند به راحتی آن را با هر پیراهن و روسری ست کنند.

سیاه: سیاه رنگ شب و عزاست. ظاهر وزین رنگ سیاه آن را محبوب هنرپیشه ها و سیاستمداران ساخته است. اگر میل دارید که در یک مهمانی رسمی تر و به نظر بیایید، لباس هایی بپوشید که از رنگ سیاه در آن استفاده شده است. رنگ سیاه شما را لاغر تر نشان می دهد.

طراحی مد (به انگلیسی: Fashion Design) هنر استفاده از طراحی، زیبایی شناسی(حسّیک) و یا زیبایی طبیعی برای خلق پوشاک و زیورآلاتاست، طراحی مد متاثر از عرض‌های جغرافیایی، فرهنگ‌ها و جوامع مختلف بوده و به اندازهٔ همین تفاوت‌ها دارای تنوع بالایی است. طراحان مد به طرق متفاوتی در بخش‌های طراحی پوشاک و زیورآلات کار می‌کنند، بعضی به تنهایی و بعضی به عنوان بخشی از یک گروه به این حرفه مشغول هستند. آنها با تلاش برای طراحی لباس‌های زیبا و باب طبع جامعه سعی در ارضاء تمایل مصرف کنندگان دارند. به دلیل اینکه طراحی و ارائهٔ لباس‌های جدیدی که مورد پسند عموم قرار بگیرند فرآیندی زمان بر است، متخصصین این حرفه در عین حال باید بتوانند به طور دقیق زمان تغییر سلیقهٔ مصرف کننده را پیش بینی کنند. مد و رسانهٔ آن که پوشاک است نمادی از وضعیت اجتماعی و اقتصادی جوامع هستند.

طراحان مد تلاش می‌کنند تا لباسی که طراحی می‌کنند تابعی از زیبایی و دل انگیزی باشد، آنها باید در نظر داشته باشند که هر نوع لباسی چه مخاطبی دارد و همچنین در چه موقعیتی پوشیده می‌شود. آنها برای انجام این مهم محدوده‌ای وسیع از مواد و ترکیبات آن و همچنین طیف گسترده‌ای از رنگها، الگوها و سبک‌ها را در اختیار دارند. با وجود اینکه لباس‌های روز و معمولی بیشترین میزان لباس‌های مصرفی را تشکیل می‌دهند و در محدودهٔ سبک‌های قراردادی متداول و مرسوم قرار دارند، لباس‌های رسمی و لباس‌های شب که برای مراسم خاص و مهمانی‌ها استفاده می‌شوند نیز مطلوب هستند و مخاطبان خاص خود را دارند.

برخی از لباس‌ها به طور خاص برای یک شخص ساخته می‌شوند. دوخت سفارشی (به فرانسوی: Haute couture) یا خیاطی قراردادی از جمله روش‌هایی هستند که برای این منظور به کار می‌روند. با این وجود امروزه پوشاک بیشتر برای بازار انبوه، به خصوص لباس‌های روز و معمولی طراحی می‌شوند.

طراحی مد آمریکا

اکثر خانه‌های مد آمریکایی در نیویورک قرار دارند، اگرچه تعداد قابل توجهی خانهٔ مد در لس آنجلس نیز وجود دارد که شامل درصد بالایی از پوشاک مد برتر، شیک و لوکس هستند که در واقع در داخل آمریکا تولید می‌شوند. همچنین در نقاط دیگری از آمریکا همچون میامی، شیکاگو، دالاس و به ویژه سانفرانسیسکو صنایع رو به رشدی وجود دارد.

سبک طراحی مد آمریکایی تحت سلطهٔ لباس‌های شهری، غیررسمی و معمولی است که منعکس کنندهٔ شیوهٔ زندگی ورزشی، آگاه به بهداشت و سلامت شهرنشینان آمریکایی است. کلیر مک کاردل (بهانگلیسی: Claire McCardell) یک طراح معروف آمریکایی بود که در تعیین گرایش مد متاثر از لباس‌های ورزشی روزانه در دههٔ چهل و پنچاه میلادی نقش به سزایی داشت و در دهه‌های اخیر بسیاری از طرح‌های او دوباره احیا شده‌اند.

طراحی مد انگلستان

لندن مدت بسیار مدیدی است که بزرگترین سرمایهٔ صنعت مد بریتانیاست و دارای طیف گسترده‌ای از طرح‌های خارجی است که با سبک‌های مدرن بریتانیایی ادغام شده‌اند. طراحی معمول انگلیسی بسیار شیک است اما در عین حال اخیراً ابتکار و نوآوری‌ها بسیار غیر متعارف شده‌اند و سبک سنتی تبدیل به ترکیبی با تکنیک‌های مدرن شده است. در صنعت مد و طراحی لباس بریتانیا، سبک‌های قدیمی و ماندگار که هنوز هم پرطرفدار هستند نقش بسیار پررنگی بازی می‌کنند. متخصصین مد انگلستان با تلفیق و تطبیق مدهای قدیمی و جدید باعث شده‌اند سبک بریتانیایی منحصر به فرد و دارای زیبایی بوهمیایی باشد به طوری که بسیاری از مراکز مد دیگر سعی در تقلید از سبک بریتانیایی دارند.

مد ایرلندی(طراحی و سبک) نیز به شدت از روند مد بریتانیا تاثیر گرفته است. مارک‌ها و طراحان معروف بریتانیا شامل بربری(به انگلیسی: Burberry)، الکساندر مک کوئین (به انگلیسی: Alexander McQueen)، مالبری (به انگلیسی: Mulberry)، استلا مک کارتنی(به انگلیسی: Stella McCartney) و ویوین وست وود(به انگلیسی: Vivienne Westwood) است.^[۱۸]

طراحی مد فرانسه

اکثر خانه‌های مد فرانسوی در پاریس واقع شده‌اند که پایتخت مد این کشور نیز می‌باشد. به طور سنتی مد فرانسوی شیک، مطابق مد روز، زیبا، باشکوه، دلفریب و همراه با زیورآلات شیک (به انگلیسی: Chic) شناخته می‌شود، اگرچه دیده بان جهانی زبان (به انگلیسی: Global Language Monitor) به مد فرانسوی رتبهٔ سوم را در رسانه‌ها اختصاص داده شده، این رتبه به این معناست که مد فرانسوی در سطح بین المللی بعد از میلان و نیویورک(دو کشور اول لیست) بیش از هر کشور دیگری تحسین برانگیز است.

طراحی مد ایتالیا

میلان پایتخت اصلی مد ایتالیا است. بسیاری از طراحان مد سابق ایتالیا در رم هستند، با این حال میلان و فلورانس پایتخت‌های فعلی مد این کشور بوده و محل برگزاری نمایشگاه‌های مد و مجموعه‌های لباس هستند. سبک طراحی ایتالیایی نمایانگر ظرافت و شکوه لباس‌های عادی است که با پارچه‌های مجلل و ارزنده و دوخت با کیفیت درست شده‌اند.

طراحی مد سوئیس

بسیاری از خانه‌های مد سوئیس در زوریخ واقع شده‌اند.^[۱۹] نگاه و سبک طراحان سوئیسی در مد تا حد زیادی متاثر از باشگاه‌های رقص است، طراحی سوئیسی شامل لباس‌های معمولی اما ظریف، شیک و مجلل با دخالت محسوس هارمونی است.

طراحی مد ژاپن

اغلب خانه‌های مد ژاپنی در توکیو هستند. لباس‌های سبک ژاپنی شل و گشاد و بدون ساختارند که ناشی از برش‌های پیچیده است. پارچه‌ها معمولا به رنگ‌های تیره و سایه دار متمایل هستند و جنس الیاف لطیف بوده و دارای بافت طرح دار هستند.

یوجی یاماموتو: Yohji Yamamoto)، کنزو(: Kenzo) و ایسی میاکی (: Issey Miyake) از طراحان مطرح ژاپنی هستند، از دیگر مشاهیر مد ژاپنی می‌توان به ری کاواکوبو: Rei Kawakubo) اشاره کرد که طراح مارک کوم دی گاروسن: Comme des Garçons) است و همچنین مبتکر روش جدیدی در برش پارچه که با روش نوآورانه‌ای که مادلین ویونه: Madeleine Vionnet) در سال ۱۹۳۰ میلادی ابداع کرد قابل مقایسه است.

طراحی مد شوروی

مد در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی تا حد زیادی دنباله رو گرایش‌های مد در دنیای غرب بود. با این حال، این گرایش‌ها همواره توسط ایدئولوژی دولت سوسیالیستی تعدیل شده و متاثر از آن بود. علاوه بر این کمبود کالاهای مصرفیConsumer goods بدان معنی بود که عموم مردم به مدهای از پیش آماده شده به راحتی دسترسی نداشتند.

سیاست اقتصادی جدید دههٔ ۱۹۲۰

سیاست اقتصادی جدید این دوره جوازی بود برای تجارت خصوصی و باعث شد مدهای غربی به اتحاد جماهیر شوروی راه پیدا کنند.^[۲۰] با این حال، ایدئولوژی بلشویکی مصرف مد غربی را به عنوان یک عمل فی نفسه سرمایه داری، نامشروع می‌پنداشت و با آن مخالف بود زیرا سیستم مد غربی بر وضعیت اقتصادی مردم و تفاوتهای جنسیتی تاکیید داشت.^[۲۱]

در اوایل دههٔ ۱۹۲۰ مجله‌های نزدیک به دولت، نظیر مجلهٔ زنان کارگر و مجلهٔ زنان دهقان گفتمان جدیدی در زمینهٔ مد پوشاک مطرح کردند، عکس روی جلد این مجلات زنانی بودند که لباس کار ساده به تن داشتند، اگرچه در صفحات همین مجلات اغلب آگهی‌هایی برای شرکت‌های خصوصی که لباس‌های تجملی و شیک می‌فروختند مشاهده می‌شد.^[۲۲] با این حال در سال ۱۹۲۷ پیام این مجلات همچنان مطابق گذشته این بود که زنان باید برای توانایی خود در کار مورد قضاوت قرار بگیرند و نه برای ظاهرشان. مد به عنوان حامی زیبایی، یک پدیدهٔ بورژوازی، مخل و مضر برای جامعهٔ سوسیالیستی محسوب می‌شد.^[۲۳]

در همین حال دولت حکم اجرای پروژه‌هایی را داد تا توسط آن سبک جدیدی برای پوشش مردم در شوروی سوسیالیستی پیاده شود. طی این طرح، لباس‌های سنتی، فرم‌های جنبش کنستراکتیویسم و تاسیسات فناوری گرایانه جلب شدند کنستراکتیویست‌هایی همچون واروارا استپانووا (به انگلیسی: Varvara Stepanova و الکساندر رادچنکو به انگلیسی: Alelsandr Rodchenko توافق داشتند که مدهایی که توسط بازار هدایت می‌شوند ذاتاً مضرند. آنها با تکیه بر هندسهٔ ساده‌ای از کوبیسم به دنبال طراحی لباس‌هایی بودند که کاربردی، به راحتی به میزان انبوه قابل تولید و حتی گاهی هم زنانه و هم مردانه (به انگلیسی: Unisex) باشند. اما این شیوه برای تولید لباس با توجه به عدم وجود مواد و ماشین آلات مناسب نتوانست مطالبات مخاطبان پرولتاریایی که این طرح برایشان در نظر گرفته شده بود را رفع کند. طرح‌ها تنها برای بخش مرفه طبقهٔ روشنفکر قابل استفاده بودند که آنها هم در نهایت مدهای غربی را به مدهای به شدت آزمایشی داخلی ترجیح می‌دادند.

دوخت و مولاژ و وسایل مورد نیاز جهت کار روی مانکن

دوخت و مولاژ برای تهیه یک الگو به روش کار روی مانکن به ابزار و وسایلی احتیاج است که الگوی طرح مورد نظر شما را به آسانی و بدون عیب و نقص با صرف وقت کم بدست آید.اهم این وسایل به قرار زیر است:

دوخت و مانکن

دوخت و مانکن یکی از وسایل اساسی مورد نیاز برای تهیه الگو به شیوه مورد بحث میباشد.انواع مانکن به شرح ذیل میباشد:

دوخت و مانکن مخصوص ویترین:این نوع مانکن ها صرفا جهت تزیین ویترین مغازه ها و فروشگاه ها استفاده میشودنمونه های مختلف آن که از مواد مصنوعی مانند:فایبرگلاس،پلاستیک و پولیستر ساخته میشود جهت استفاده خیاطی نمیباشد زیرا سوزن به راحتی در آن فرو نمیرود،از این گذشته فرم و اندام مانکن در حالت های گوناگون ایستاده ا ژست های خاص و گاه به صورت نیم تنه میباشد.

دوخت و مانکن متغیر:اسکلت این نوع مانکن ها از فلز تهیه گردیده و قطعات بدن در هشت تکه مجزا بر روی آن نصب میگردد.این نوع مانکن ها را به راحتی میتوان تا دو اندازه کوچک یا بزرگ نمود و با فشردن قسمت های مختلف بدن مانکن به یکدیگر فاصله خالی مابین قطعات از بین رفته و اندازه مانکن کوچکتر میگردد.و بالعکس با دور ساختن این قطعات از یکدیگر اندازه مانکن بزرگتر میشود.

دوخت و مانکن ثابت:دوخت و مانکنی که در الگوسازی حجمی قابلیت کاربرد دارد مانکن ثابت که فرم سه بعدی و به شکل بدن انسان میباشد.این نوع مانکن ها در ابعاد و سایزهای مختلف،همینطور برای مردان،زنان و کودکان تهیه میشود سازندگان و تولید کنندگان مانکن،پس از اسکلت آن با مقوا و چسباندن کاغذ،روزنامه و مجلات درون غالب گچی،یک لایه ورق نازک پنبه یا اسفنج روی آن می کشند سپس با استفاده از پارچه آن را روکش میکنند.

دوخت و از جمله خصوصیات مهم این نوع مانکن قرینه بودن،سوار بودن روی پایه ای با قابلیت تنظیم ارتفاع و جنس نرم روکش آن است تا سوزن به راحتی داخل آن فرو رود.

دوخت و تهیه کنندگان باید با آناتومی اندام آشنایی کافی داشته باشند تا مانکن هایی مطابق با اندام واقعی را بسازند مانکن ها باید همه ساله مطابق با استانداردهای جهانی و تغییرات طراحی مدروز شوند.

دوخت و ر صورتی که مانکن را مشخصا و برای پوشاک شخصی مورد استفاده قرار میدهید،میتوانید اندازه های خود را به تولید کننده بدهید تا مانکنی با اندام خود در اختیار داشته باشید،چنان چه مانکن برای کارگاه خیاطی مورد استفاده قرار می گیرد بهتر است از مانکن های استاندارد موجود در بازار استفاده شود.

برگرفته از کتاب الگوسازی حجمی از اکرم محمد حسینی اکبری